Książkę Grzegorza Leszczyńskiego Książki pierwsze, Książki ostatnie? literatura dla dzieci i młodzieży wobec wyzwań nowoczesności[1] poleciły mi panie bibliotekarki z mojej biblioteki publicznej. Ciekawa jestem, czy jest już ona i w bibliotekach szkolnych?
Minął kolejny rok obfity w pisarskie biografie. Sądzę, że najciekawsza z nich wyszła spod pióra sopockiej dziennikarki, reporterki Gazety Wyborczej, Magdaleny Grzebałkowskiej.
Za sprawą Tajnego Dziennika udało mi się na kilkanaście wieczorów dostać do świata Mirona Białoszewskiego. Było to przeżycie metafizyczne, aż szkoda, że trwało tak krótko.
„Młodzież z plecakami i bagnetami, w brudnych płaszczach i butach! Humanistyczny pięknoduch, patrząc na nią, wymarzyłby sobie inny obraz /…/Zamiast tego leżą tu, z nosem w ognistym błocie. A że czynią to radośnie, choć w bezgranicznym lęku i niewypowiedzianej tęsknocie za matczynym domem – to inna sprawa, wzniosła i zawstydzająca, która jednak nie uzasadnia tego, by ich narażano na takie męki.”
Książkę Grzegorza Leszczyńskiego Książki pierwsze, Książki ostatnie? literatura dla dzieci i młodzieży wobec wyzwań nowoczesności poleciły mi panie bibliotekarki z mojej biblioteki publicznej. Ciekawa jestem, czy jest już ona i w bibliotekach szkolnych?
„Książek nie czyta się po to, aby je pamiętać. Książki czyta się po to, aby je zapominać, zapomina się je zaś po to, by móc znów je czytać” – to cytat ze zbioru felietonów Jerzego Pilcha Bezpowrotnie utracona leworęczność . Wprawdzie jego spostrzeżenie zawiera sporo prawdy, ale nawet to, co przeczytamy po raz pierwszy, także zapada w naszą pamięć.
Za sprawą Tajnego Dziennika udało mi się na kilkanaście wieczorów dostać do świata Mirona Białoszewskiego . Było to przeżycie metafizyczne, aż szkoda, że trwało tak krótko.
Minął kolejny rok obfity w pisarskie biografie. Sądzę, że najciekawsza z nich wyszła spod pióra sopockiej dziennikarki, reporterki Gazety Wyborczej, Magdaleny Grzebałkowskiej.
